by Annelies

Svalbard

1. Het is twaalf uur 's middags als ik deze foto neem. Ik verzeilde op een plaats waar zelfs de vogels verstandig genoeg zijn weg te blijven. De nauwelijks waarneembare zweem blauw tussen de bergtoppen in het zuiden is het enige bewijs dat de aarde niet verging, dat ergens, duizend kilometer verderop, licht schijnt. Hier zal de zon zich in maart pas voor het eerst weer laten zien. Tot die tijd is er duisternis, mijn ziel voelt zich thuis, in deze wildernis groeit mijn betekenisloosheid. Dit is geen plaats die bedoeld is voor mensen, maar…